Merry Christmas from Salta

Terug van weggeweest, dit keer vanuit Salta in het noorden van Argentinië. Inmiddels zijn we allebei klaar met onze uitwisselingen en zitten er voor mij (Maikel) alweer 3 weken reizen op. 2 Weken met mijn ouders in het zuiden van Argentinië en Chili en een week in Santiago en de Atacama woestijn in het noorden van Chili met Laura. Alweer een hoop avonturen beleefd dus.
Zoals gehoopt (en misschien ook wel verwacht) hebben we al onze vakken gehaald en zaten we de laatste weken een beetje af te tellen tot we elkaar weer konden zien. Mijn ouders hebben ietwat impulsief een reis naar Argentinië geboekt 3 weken voor vertrek en het was dus aan mij de taak om ze het land te laten zien en een programma te vullen dat haalbaar was in 2,5 week.
Ze kwamen aan in Buenos Aires, de stad waar ik 5 maanden gewoond heb en ik dus al enigszins wegwijs was. We hebben rustig aan een paar dagen wat toeristische plekjes bezicht en uiteraard goede steak gegeten. Na 4 dagen zijn we doorgereisd naar El Calafate, een erg toeristisch dorp in het zuiden van Argentinië. Daar hebben we gelijk op het vliegveld een auto gehuurd en zijn we naar El Chalten gereden, een pittoresk dorpje op ongeveer 3 uur rijden van El Calafate. Daar hadden we een klein hutje wat een beetje Scandinavisch aanvoelden en dus voelde mijn vader zich er al snel op z´n gemak. Vanuit daar wilden we een gletsjer tour doen waar ik veel goede verhalen over had gehoord van medestudenten, maar helaas stond het weer dat niet toe en hebben we een lange wandeling gemaakt door de bergen.
Na 2 nachten in El Chalten zijn we terug gereden naar de toeristische trekpleister El Calafate en heb ik daar uiteindelijk alsnog op de gletsjer ´Perito Moreno´ kunnen klimmen. Mijn ouders hebben het iets rustiger aangedaan en die zijn rechtstreeks naar de balkonnen gereden met prachtige panoramische uitzichten over de gletsjer.
So far so good, alles verliep voorspoedig en mijn voorspelling dat mijn ouders zich moesten voorbereiden op meerdere tegenslagen in Zuid-Amerika was nog niet uitgekomen. Helaas kwam mijn voorspelling toch uit en de eerste tegenslag werd een feit. Ik mocht het land niet uit omdat mijn visum was verlopen door een fout van de migratie van Argentinië. Ik was hier al op voorbereid door mijn coördinator van de universiteit en zij zei echter dat het geen grote ramp was omdat je gewoon aan de grens een boete moest betalen. Met die gedachte hadden we bustickets gekocht om naar Puerto Natales in Chili te reizen, wat aan de voet van het nationale park Torres del Paine ligt. Aangekomen bij het busterminal lieten ze mij de bus niet instappen, omdat ze geen verantwoordelijkheid wilden nemen om mij bij de grens achter te laten. Ik moest eerst maar zorgen dat ik weer ´legaal´ was. Mijn ouders zijn wel ingestapt omdat het anders zonde was van het geld wat we betaald hadden voor de tickets. Omdat het zaterdag was en omdat altijd alles dicht is in het weekend kon ik het niet dezelfde dag regelen en heb ik gewacht tot maandag. Er gaat maar één bus per dag vanuit El Calafate naar Puerto Natales om half 9 en migratie zou om 8 uur open gaan. Hopende op het beste scenario, dat ik binnen 10 minuten klaar zou zijn en gelijk in de bus naar Puerto Natales kon stappen, stond ik kwart voor 8 voor het migratie kantoor te wachten met al mijn spullen. Uiteraard wist ik na mijn ervaringen in Zuid-Amerika wel beter en ging ik er eigenlijk al vanuit dat dit scenario niet ging lukken. En ja hoor, een politie agent zei om 8 uur tegen me: ¨nee migratie gaat pas om half 9 open´´. Het beste scenario ging dus sowieso niet meer lukken. Om 10 over half 9 vroeg ik dezelfde agent opnieuw wanneer het nou open ging en toen vertelde die me dat de vrouw verantwoordelijk voor het openen en sluiten van migratie in het ziekenhuis was en dat ik dus voor onbepaalde tijd moest gaan wachten of mezelf op een of andere manier naar de grens moest verplaatsen. Omdat ik geen zin had om nog langer te wachten heb ik voor optie B gekozen. Ik kon dit dus niet doen met de bus omdat ik niet ´legaal´ was en niemand me in de bus zou laten, dus heb ik op een boordje ´Puerto Natales´ geschreven en ben ik naast de weg gaan staan. Al vrij snel werd ik opgepikt door een man van een jaar of 60 die zei dat hij me wel een eind op weg kon helpen. Toen ik mijn situatie aan hem uitlegde zei hij dat het geen zin had om naar de grens te gaan (waar hij later gelijk in bleek te hebben) en dat ik met hem mee zou moeten gaan naar Rio Gallegos, de hoofdstad van de provincie met een groot migratiekantoor waar ze mij sowieso op weg konden helpen. Na wat wikken en wegen had ik besloten om hem te geloven en ben ik met hem meegereden naar Rio Gallegos. Hij heeft me begeleid naar het migratiekantoor en me vanuit daar weer naar de bank gereden om de boete te betalen. Na een uur wachten om te betalen ben ik met de taxi terug gegaan naar het migratiekantoor waar ze me mijn ´toestemming van vertrek´ hebben gegeven. Vanuit het migratiekantoor heb ik met mijn laatste pesos de taxi gepakt naar het busstation. Eenmaal aangekomen bleek dat de laatste bus naar Chili een halfuur eerder was vertrokken en dat de volgende pas de volgende dag weer zou gaan. Ik zat dus vast op een busterminal in de middle of nowhere zonder cash en geen mogelijkheid om ergens te pinnen. Gelukkig had ik het nummer van Hector (de man die me een lift heeft gegeven) nog snel opgeslagen en heb ik hem gebeld en de situatie weer uitgelegd. Hij kwam me na 10 minuten ophalen met 2 vriendinnen. Omdat hij in Rio Gallegos was voor een behandeling aan maagkanker, had hij van zijn verzekering een coupon gekregen om een nacht in een hotel door te brengen daar. Hij zei echter dat hij bij z´n vriendinnen ging slapen en dat ik die coupon wel mocht hebben. Hij heeft me naar het hotel gebracht, de check-in geregeld, me naar een bank gebracht om pesos te pinnen, weer naar het busterminal gereden om m´n busticket te kopen en me weer terug gebracht naar het hotel waar we afscheid hebben genomen. Een geweldige man dus die me ontzettend opweg geholpen heeft. Ik wist niet hoe ik hem kon bedanken. Na alle hectiek kon ik in de avond lekker relaxen in m´n eigen gratis hotelkamer, heb ik een goede nacht gehad en heb ik de volgende dag zonder problemen naar Chili kunnen reizen.
Helaas was ik al te laat om het park Torres del Paine nog te zien en ben ik direct naar Punta Arenas gegaan waar vandaan onze vlucht naar Santiago zou vertrekken. Daar kwam ik mijn ouders weer tegen die erg hadden genoten van hun verblijf in Puerto Natales en hun bezoek aan Torres del Paine. We hadden daar nog 2 dagen en er was toevallig een bekende van mij die ik in Buenos Aires had ontmoet waarmee ik in de avond naar de bar ben gegaan. De volgende dag hebben we een eiland bezoch met 140.000(!) pinguïns. Tijdens de terugreis kwamen we nog een paar verdwaalde walvissen tegen wat ook heel leuk was om te zien.
De vlucht naar Santiago verliep ook niet helemaal zonder problemen omdat er een staking was van een deel van het grondpersoneel. Ze hadden ons verteld dat er geen vluchten zouden gaan deze 2 dagen en dat de eerstvolgende beschrikbare vlucht naar Santiago pas 21 december weer zou zijn. Aangezien mijn ouders de 19e terug zouden vliegen naar Nederland en ik ook al een vlucht geboekt had met Laura naar het noorden, schrokken we daar wel van en hebben we op verschillende manieren contact gezocht met de vliegmaatschappij. Op dat moment had ik al een mailtje gehad dat onze eigenlijke vlucht was geanuleerd en dat we in een ander vliegtuid waren geplaatst. Omdat de webcare medewerker me vertelde dat alle vluchten geanuleerd waren hebben we voor de zekerheid nog wat mailtjes, telefoontjes en facebookberichtjes gestuurd naar LAN. Ze hadden ieder een ander verhaal en we zijn uiteindelijk gewoon maar op de geplande tijd naar het vliegveld gegaan waar we zonder problemen in konden checken en we in het vliegtuig konden stappen die maar voor een kwart gevuld was. Een beetje raar dus dat ze ons vertelde dat er niks meer beschikbaar zou zijn tot de 21e. Maarja, we waren de 19e alsnog in Santiago waar Laura ons opwachtte op het vliegveld.
In Santiago hadden we ook nog 2 dagen die we hebben ingevuld met lekker eten, rustig inpakken en een bezoek aan aan een bekende wijngaard (Santa Rita) net buiten Santiago. Zodoende zijn mijn ouders 19 december weer vertrokken naar Nederland en zijn wij rond dezelfde tijd naar de woestijn in het noorden gevlogen. Perfecte plek om Laura haar verjaardag te vieren haha;).
Hier neem ik (Laura) het over. Via Hostelbookers hebben we op het vliegveld accommedatie gezocht voor ons verblijf in San Pedro de Atacama. Bijna alles was vol, dus uiteindelijk hebben we een tent geboekt. De tent viel uiteindelijk wel mee, alleen is het in de woestijn ´s nachts heel koud en overdag heel heet, dus niet ideaal. In het dorpje hebben we drie tours geboekt. Op mijn verjaardag gingen we naar Valle de la Luna, waar ik ben toegezongen in vier talen, en op de andere dagen hebben we een zoutmeer, flamingo´s en geisers gezien. Alles was ontzettend mooi en de landschappen zijn eindeloos. Ook hebben we veel lama´s en vicuñas gezien, en in een dorpje waar maar acht mensen woonden was er vorige week een lama geboren (blijkbaar zijn die best groot bij de geboorte) en daar mochten we mee knuffelen. Zooo schattig.
Wel moet je elke dag vroeg op voor de tours, voor die van de geisers zelfs om vier uur. Daar ging het bij de eerste poging mis, onze bus had ons verward met een ander koppel uit het hostel, en dus de verkeerde passagiers opgepikt. Wij hebben gewacht tot half zeven, maar toen was het wel duidelijk dat er niemand meer zou komen (wat heel raar was want we hadden een uur daarvoor gebeld omdat ze zo laat waren en ze zeiden dat ze er zo aan zouden komen) en hielden stug vol dat Maikel en Laura toch echt gewoon de tour hadden gedaan. Die dag hebben we gemountainbiked en ´s middags werden we van het ene naar het ander bureau meegesleept, wat wel een goede oefening was, want ik had nog nooit eerder echt boos moeten worden in het Spaans. De oplossing was dat we de tour de dag erna weer zouden doen en dat zij ons entreegeld zouden betalen. Gelukkig gebeurde het dus niet op onze laatste dag en hebben we de dag erna alsnog de geisers bezocht en in een heetwaterbron kunnen zwemmen. Dat was wel lekker, want om zes uur ´s ochtends is het op 4 km hoogte -4 graden celsius.
Zoals Maikel al schreef zijn we nu in Salta, Argentinië en vieren we hier kerst en oud en nieuw, tussen de feestdagen door zijn we van plan om wat van de omgeving en de omliggende dorpjes te verkennen. Daarna is het tijd om door te gaan naar Bolivia, het één-na-laatste land van onze trip.
Tot snel!
X Maikel en Laura