Welcome to the jungle!

Tijd voor een update. We waren gebleven bij het verblijf in Ilha Grande, vlak voor de kust van Rio de Janeiro. We hebben daar op onze laatste dag een lange wandeling gemaakt van 3 uur naar een afgelegen strand bij Dois Rios. Op de weg er naartoe hebben we de eerste echte wilde apen gezien en een (ongevaarlijke) slang van ongeveer anderhalve meter. We kwamen aan op een prachtig groot strand waar in totaal ongeveer 10 mensen waren omdat het zo afgelegen was. We hadden dus een mooi einde van onze paar dagen op Ilha Grande.

We vervolgden onze weg naar Paraty, een klein dorpje waarvan het historische centrum onderdeel is van UNESCO erfgoed. We verbleven in een erg leuk hostel dat erg huiselijk aanvoelde. De eigenaar was erg vriendelijk en bood ons een onweerstaanbaar aanbod aan voor de eerste avond na 4 uur te hebben gereisd: onbeperkt pizza en onbeperkt caipirinha’s voor 30 BRL (iets minder dan 10 euro). Tijdens dit diner ontmoette we twee vrienden uit Wales die ons hebben meegenomen naar het historische centrum om een drankje te doen in een sambabar.

De volgende dag hebben we fietsen gehuurd en zijn we naar een waterval in de buurt gefietst. Het was maar zeven kilometer, dus we dachten dat dat makkelijk te doen zou zijn. We waren alleen even vergeten dat Brazilië een ander landschap heeft dan Nederland, bijna de hele weg was tegen de berg op. Bezweet (het was een heerlijk zonnige dag) en buiten adem kwamen we aan, maar een blik op de waterval maakte dat in één keer weer goed. Het water loopt langs gladde rotsen naar beneden, zodat je de waterval als glijbaan kunt gebruiken. Iedereen deed het, dus wij ook. Er was zelfs een jongen die er staand vanaf ging, alsof hij aan het surfen was. Dat zag er heel gaaf uit, maar ook heel gevaarlijk. Wij hebben maar het bij zitten gehouden.

Na deze verfrissende duik zijn we naar een cachaça fabriek gegaan die een stukje verderop ligt. Het proces werd uitgelegd en daarna mochten we verschillende soorten cachaça proeven. Cachaça is de sterke drank die de basis is van de caipirinha. Het is gemaakt van de plant waar ook rietsuiker van wordt gemaakt. De caipirinha’s worden hier heel veel gedronken en zijn op elk menu te vinden. Naast cachaça gaat er suiker, limoen en veel ijs in (het smaakt bijna naar limonade). Na dit bezoek was het tijd om terug te fietsen, wat een stuk sneller ging dan de heenweg.

De volgende dag hebben we uitgeslapen en wilden we een boot tour doen. Omdat we pas laat in de haven aankwamen waren de meeste toeristenboten al vertrokken. Wel probeerden allerlei lokale booteigenaren ons om te praten om met hun mee te gaan. Na wat onderhandelen met verschillende kapiteins hadden we een privé boot geregeld voor 3,5 uur voor een redelijke prijs. Het was een kleine boot met een bovendek die was ontworpen om te relaxen in de zon met een zachte ondergrond en kussens. Onderweg zijn we nog gestopt voor lunch maar het grootste gedeelte van de 3,5 uur was chillen op het dak.

Vanuit Paraty hebben we de bus genomen naar Sao Paolo. Toen we de stad inreden begrepen we al snel waarom de bijnaam van de stad de betonnen jungle was. Overal waar je keek waren flats en het krioelde van de mensen. Op aanraden van een Chinese Amerikaan die we in Paraty hadden ontmoet verbleven we in een hostel in Vila Madelena, de meest levendige en veilige wijk in Sao Paolo. Na de lange reis van 5-6 uur hebben we wat gegeten en hebben we in de avond voor de televisie gehangen met een Chileense medewerkster en een Colombiaanse gast die in LA woonde.

Omdat Laura haar paper filosofie moest herkansen moest Maikel de volgende dag in z’n eentje doorbrengen. Uiteraard greep hij z’n kans om naar het voetbal museum te gaan. Het was een erg leuk interactief museum. Er was een ruimte waar je kon meemaken hoe het was om een echte Braziliaanse wedstrijd mee te maken met geluid en beelden vanuit alle hoeken van de ruimte. Na het voetbal museum is Maikel naar het financiële hart van de stad gegaan en eveneens de grootste en drukste straat van Sao Paolo. Erg veel winkels en bezigheden waren er verder niet echt en daarom is hij na een lunch weer naar het hostel gegaan.

De volgende dag bleek dat er weinig terecht was gekomen van het schrijven van een paper omdat Laura druk bezig was geweest om van alles te regelen voor Maikel’s verjaardag. Ze had geregeld dat we erg luxe gingen lunchen bij de Skye Bar boven op een hotel met een prachtig uitzicht. Na deze eerste verassing zijn we met de bus naar de volgende verassing gegaan. Een bezoek aan het Allianz Parque, de thuishaven van een van de bekendste voetbalclubs van Brazilië: Palmeiras. Het stadion was heel mooi en was erg modern in tegenstelling tot de andere stadia die we hebben gezien in Brazilië. Na een rondleiding met veel feiten en geschiedenis zijn we uit eten gegaan bij een ander luxe restaurant. Een churrascaria genaamd Fogo de Chao. De obers lopen daar rond met spiezen met grote stukken vlees eraan waarvan ze stukken afsneden als je je pasje van rood naar groen had gedraaid. We waren het er over eens dat dit restaurant zeker in onze top 10 van beste restaurants waar we ooit gegeten hebben zou komen te staan. Het was stuk voor stuk ontzettend lekker. Ter indicatie van de sjiekheid: als Laura opstond om iets te halen bij de salad bar kwamen de obers letterlijk aanrennen om haar stoel weer aan te schuiven. We voelden ons dus, net als tijdens de lunch, een beetje underdressed in onze spijkerbroek. Al met al was het dus een heel leuk verjaardagscadeau en hebben we beide genoten van deze toch wel vermoeiende dag.

Laura had dus nog vrij weinig gezien van Sao Paulo en daarom gingen we de dag erna de stad verkennen. Om negen uur ’s avonds stonden we klaar op het busstation om naar Campo Grande te vertrekken. Een reis van 13 uur… Dit was dan ook een nachtbus. Vanuit die stad zijn we met een tour de Pantanal in gegaan. De Pantanal is het grootste wetland (moeras?) van de wereld en staat bekend om de vele verschillende dieren die er voorkomen. Honderden verschillende soorten vogels, kaaimannen, miereneters, capibara’s en zelfs jaguars komen hier voor. We wisten eigenlijk niet zo goed wat ons allemaal te wachten stond omdat alles vrij slecht georganiseerd was. We hadden geen idee dat het nog een rit was van 5 uur van Campo Grande naar de Pantanal. Maarja, je begint er een beetje aan te wennen in Zuid Amerika.

We hebben verschillende dingen gedaan in de Pantanal, maar alles was erop gericht om zo veel mogelijk wildlife te spotten. Zo hebben we toekans gezien, zo veel kaaimannen dat we ze op een gegeven moment niet eens meer bijzonder vonden, macaws (papegaaien), emoe’s, slangen, capibara’s, piranha’s en nog veel meer.

Waar het in Sao Paulo krioelde van de mensen krioelde het hier van de muggen. Ondanks spray met 50 procent DEET zijn we levend opgegeten. Gelukkig komt er geen malaria of dengue voor rond deze tijd van het jaar in dat gebied. We zijn hier nu in de Braziliaanse winter, en in de zomer regent het veel meer en schijnt het nog veel erger te zijn met de muggen. We kunnen het ons eigenlijk niet voorstellen. De Pantanal is wel echt een bezoek waard, het was zo ontzettend mooi. Ook is er geen wifi en is er zo weinig licht dat je ’s nachts de melkweg kunt zien. Een advies voor het bezoeken van de Pantanal: ga dus in onze zomer en de Braziliaanse winter ivm de muggen!

Nadat we al die kaaimannen gespot hadden en piranha’s gevangen in de rivier was het tijd voor de volgende activiteit: zwemmen. We kregen een zwemvest aan en twee van die slierten voor in het zwembad en zo dreven we terug naar ons hotel.

Vervolgens zijn we verder naar het westen gegaan, naar een plaatsje dat Bonito heet. De omgeving is er ook erg bonito, we hebben een grot bezocht die bekend staat om het mooie blauwe water. Normaal gesproken zijn de ingangen van grotten heel nauw zodat je weinig kunt zien, maar hier kwam veel zonlicht binnen wat in combinatie met het diepe water een spectaculair zicht oplevert.

’s Middags zijn we gaan snorkelen in een rivier met kristalhelder water. Het was echt een soort van midden in het bos, terwijl we eerst door vele weilanden zijn gereden om er te komen. Een heel ander gebied dan de jungle en wetlands van de Pantanal. Door de sterke stroming in de rivier kostte het weinig inspanning en kon je genieten van alle vissen die er te zien waren. We hebben Pacu’s, Dorades en nog andere vissen gezien. Ook kwam er water vanuit de bodem omhoog, zodat op sommige stukken het zand op de bodem bewoog.

Ook hebben we de holle bomen gezien waar de Indianen hun kano’s van maken en bomen die kunnen lopen; als er een tak deels afbreekt en de grond raakt zal er daar een nieuwe boom gaan groeien. Uiteindelijk zullen de twee bomen zich van elkaar scheiden.

We hebben de afgelopen tijd opgetrokken met heel veel verschillende nationaliteiten waaronder Amerikanen, Fransen, Duitsers, Brazilianen, Argentijnen, Engelsen en uiteraard ons eigen reisgrage volk. In Bonito gingen we om met een gepensioneerde man en een vrouw van ik schat een jaar of veertig, waardoor iedereen dacht dat we een gezin waren. We krijgen onze ‘’familiefoto’’ bij de grot van haar op de mail als het goed is, haha.

We zijn nu onderweg van Bonito naar Paraguay, waar we nu al bijna twee uur zitten te wachten op een overstap. We konden al niet begrijpen waarom zo’n klein stukje op de kaart 7 uur zou duren, maar met deze lange stops valt het wat meer op z’n plaats. We zitten naast 2 Boliviaanse cowboys die net voor het eerst in hun leven drop hebben geprobeerd. We zullen snel wat meer foto’s plaatsen van onze avonturen en ik hoop dat jullie weer helemaal op de hoogte zijn.

Xxxxxxxxxxxx Maikel, Laura en de Boliviaanse cowboys