Santiago -> Valparaíso -> Mendoza -> Buenos Aires

Hallo allemaal,

Op dit moment zit ik naast een Argentijnse man in de auto, in the middle of nowhere, op weg naar Santiago. Eigenlijk moet ik mijn presentatie voor morgen uit mijn hoofd leren en leren voor de toets, maar het landschap is hier zo mooi en de teksten zo saai dat ik alleen maar uit het raam staar, dus bedacht ik me dat ik beter mijn belevenissen van de afgelopen maand op papier kon zetten in plaats van helemaal niks doen.

Ik begin waar ik gebleven was, dus het zal nog wel even duren voordat ik uitleg hoe ik bij een vreemde Argentijnse man in de auto ben beland.

Terug naar begin september. Maikel en ik hadden plannen om elkaar op te gaan zoeken, maar doordat het begin van het semester alles nog een beetje rommelig liep en onduidelijk was wanneer we toetsen en vrije dagen hadden, besloten we halverwege augustus om elkaar twee weken later op te zoeken, omdat we in het begin toch nog niet echt toetsen hadden dus dat leek ons een goed moment om een paar dagen uni te skippen.

Maikel kwam donderdagavond aan in Santiago, dus daar hebben we de eerste nacht doorgebracht en de volgende dag zijn we naar Valparaíso gegaan. Ik was er al eerder geweest met Paul, Emma en Paty, dus we hebben eigenlijk een beetje hetzelfde gedaan als toen. Door de stad gewandeld, de graffiti bekeken en dit keer zijn we ook naar het huis van Pablo Neruda gegaan. Pablo Neruda is een Chileense dichter, hij wordt ook wel de eerste excentrieke figuur van Chili genoemd. Hij had een apart huis laten bouwen voor zijn minnares en verzamelde vanalles. Een van zijn drie huizen staat in Valparaíso en is nu een museum, dus dat was heel leuk om te bezoeken. Helaas hadden we pech met het weer, toen de self-guided tourmevrouw vertelde dat hij zijn inspiratie haalde uit het mooie uitzicht op zee, was het enige wat wij zagen wolken, wolken en nog meer wolken. In Valparaíso zijn we een nachtje gebleven en de volgende dag weer terug naar Santiago, waar we de highlights hebben gezien en in het hoogste gebouw van Zuid-Amerika zijn geweest. Het is dit jaar geopend, en je hebt vanaf 300 meter hoogte een erg mooi uitzicht over de stad. Verder hebben we eigenlijk alleen maar gechilld en genoten van de weinige dagen die we eindelijk weer met elkaar door konden brengen.

18 September is een nationale feestdag in Chili, en nu moet ik het goed zeggen, want ik dacht dat het de bevrijding van de Spanjaarden was, maar eigenlijk was het de eerste officiele meeting van het parlement. Ik moet heel veel lezen voor alle vakken, dus ik had me voorgenomen om dat in de vakantie een beetje te gaan bijlezen, maar de fiestas patrias zijn niet alleen de 18e, ze zijn de hele week. De feesten heten fondas, en ik ben naar vijf fondas geweest. Van aan school werken is dus weinig gekomen, maar het was wel heel leuk. Overal eten en terremotos (het drankje), en in deze week dansen de Chilenen cueca, hun nationale dans. Paty heeft geprobeerd om me het te leren dus ook ik heb een paar pogingen gedaan om cueca te dansen op de fondas.

Ook in deze week, op woensdag, maakte ik mijn allereerste aardbeving ooit mee. Ik was er wel al bang voor toen ik vertrok, want Chili staat erom bekend, maar toch was het wel even schrikken. Gelukkig was ik niet alleen thuis, en Paty is totaal niet bang, dus zij heeft er voor gezorgd dat ik kalm bleef. Het is heel gek, ik dacht dat een aardbeving inhield dat alles heel plotseling heel hard gaat schudden en dat er vanalles omvalt, maar zo is het dus helemaal niet. Paty keek me aan, dus ik vroeg wat er was, en toen zei ze: tranquilo Laura. Op dat moment begon ik het pas te voelen, ik herkende het niet toen het nog niet zo erg schudde, terwijl zij het vanaf de eerste seconde al voelde. Er is helemaal niks omgevallen, en behalve het water in de glazen en de gordijnen zie je niks bewegen, terwijl je voelt dat alles heen en weer gaat. De gebouwen in Chili zijn verplicht aardbevingproof, dus het hele gebouw kan heen en weer en dat is ook precies wat er gebeurde. Hoe hoger je zit, hoe erger je het voelt, dus op de 18e verdieping was het best heftig. Je hoort ook vanalles kraken, dus dat vond ik wel eng. Daarbovenop duurde de aarbeving bijna drie minuten, wat lang is. Dezelfde avond nog waren er denk ik een stuk of 15 (voelbare) nabevingen, waarvan sommigen op en neer gingen terwijl de echte aardbeving heen en weer bewoog. De mensen hier zijn er zo aan gewend, dat ze me uitlachen als ik vertel dat ik de eerste paar dagen niet met de lift ben gegaan, omdat ik bang was dat er een nabeving zou komen terwijl ik in de lift zou staan. Er zijn in de weken daarna nog heel veel nabevingen geweest, één nacht werd ik meerdere keren wakker omdat het gebouw weer bewoog. Als je in bed ligt voelt het net alsof je aan het varen bent ofzo. Inmiddels is er al een tijdje geen een meer geweest, en achteraf vind ik het wel leuk dat ik het wel heb meegemaakt, toch weer iets om af te strepen van de bucketlist. Het was 8.3 op de schaal van Richter, maar wat er als beschrijving bij die schaal staat is totaal niet hoe ik het ervaren heb. De aardbeving in Nepal bijvoorbeeld was maar iets sterker, en daar was ontzettend veel schade en veel doden omdat het land er niet op voorbereid is, en het is natuurlijk een heel stuk armer daar. In Santiago was er niks aan de hand, de volgende dag gingen mensen gewoon weer naar werk alsof er niks gebeurd was.

Op onze galerij stond een Peruaanse buurvrouw die pas sinds vier maanden in Santiago woonde met haar Chileense man. Haar man was aan het werk en zij was zo bang, ze is de hele avond bij ons gebleven. Dat terwijl haar man gewoon op werk bleef en haar geruststelde via de telefoon, voor Chilenen is een aardbeving echt niet bijzonder haha.

Inmiddels is het harde studeren wel echt begonnen. De universiteit werkt hier heel anders dan thuis, lessen gaan zomaar niet door, over de data van tentamens kan worden onderhandeld en het is heel normaal dat een paper een week voor de deadline wordt aangekondigd. Inmiddels heb ik twee essays geschreven, vier tentamens gemaakt, en morgen heb ik weer een toets en een presentatie. Daarnaast ben ik voor nog twee andere vakken bezig met groepsopdachten en voorbereidingen voor presentaties. Ik doe hier dus eigenlijk meer dan thuis, elke week is er wel een toets. Aan de ene kant wel beter, want je cijfer is niet afhankelijk van 1 ding, maar het is wel veel werk. Gelukkig merk ik wel dat gesprekken in het spaans vloeiender gaan en dat ik niet meer zo hoef na te denken als ik iets wil zeggen. Ook al wil ik de presentatie voor morgen wel goed leren eigenlijk, improviseren over de relatie tussen Chili en de Mercosur is nog net iets te hoog gegrepen.

Nu zit ik niet meer in de auto op weg naar Santiago, maar in de bus op weg naar Buenos Aires. Gistermiddag ben ik plotseling gestopt met schrijven, dus op dit moment zou ik eigenlijk mijn presentatie moeten geven. Op het moment dat we gisteren een dorpje inreden om de weg te vragen richting Santiago werd ons verteld dat de grens dicht was en we dus niet weg konden. Een aantal mensen vertelden dat ze op internet hadden gezien dat de grens waarschijnlijk tot en met donderdag dicht blijft, dus toen heb ik besloten om de bus terug naar Mendoza te pakken (een reis van drie uur, we waren echt al heel dicht bij de grens) en vanuit daar een bus naar Buenos Aires. Helaas waren alle bussen voor gisteren al vol, dus moest ik nog een nacht in ons hostel blijven en ben ik nu ongeveer op de helft van de veertien uur in de bus. Mijn plannen heb ik radicaal omgegooid, Zuid-Amerika maakt zelfs van mij een spontaan persoon. ;)

De toets kan ik op een later moment, ergens aan het einde van het semester gelukkig herkansen en de presentatie wordt of verzet of mijn twee groepsgenoten moeten het zonder mij doen, toen ik de bus inging was dat nog niet helemaal duidelijk. Ik ben naar Buenos Aires gegaan omdat ik anders dan waarschijnlijk toch nog een aantal dagen had moeten wachten totdat de grens open zou gaan (Paul en Emma, het Engelse stel hebben het na een week wachten in Mendoza opgegeven en zijn naar Noord-Argentinie gereisd in plaats van naar Noord-Chili, hun oorspronkelijke plan), en dan zit ik daar in m´n eentje in Mendoza terwijl ik alles al gezien heb daar. Pap en mam, heeeeel erg bedankt voor mijn vroege verjaardagscadeau: een vliegticket vanuit Buenos Aires naar Santiago maandag! Erg balen dat de grens dicht was, maar het loopt nu eigenlijk wel op een heel leuke manier anders; vijf dagen met Maikel in Buenos Aires doorbrengen voordat we elkaar niet meer zien tot half december.

We waren allebei naar Mendoza gekomen omdat dat een beetje tussen onze steden inligt (al is het veel dichter bij Santiago dan bij Buenos Aires), en de regio staat bekend om zijn wijngaarden dus het is een leuke stad om te bezoeken. Ik zou woensdagavond een nachtbus nemen naar Mendoza, en ik heb bijna een uur gewacht op een bus die niet kwam (ik was natuurlijk veel te vroeg op het station). Blijkbaar was het weer in de Andes zo slecht dat ze de grens dan sluiten, een bekend probleem in de winter. Ik had verwacht dat het in oktober (lente) weinig problemen op zou leveren, maar niets is minder waar. Er waren nog drie Argentijnen op het station die ook in mijn bus zouden zitten, dus we hebben een WhatsApp groep aangemaakt en de volgende dag bij een andere maatschappij een nieuw buskaartje gekocht; de maatschappij waar we eigenlijk mee zouden gaan ging niet meer de volgende dag.

Toen we donderdagochtend wegreden uit Santiago was de grens nog steeds dicht, terwijl Maikel inmiddels al in Mendoza was aangekomen. Dat was voor ons allebei wel een stressmomentje, een nieuwe bus vinden en hopen dat de grens open gaat. Gelukkig kwam het uiteindelijk allemaal goed, maar over de driehonderd km heb ik van ´s ochtends acht uur tot ´s avonds elf uur gedaan door het vele wachten. Een van de drie Argentijnen komt uit Córdoba en zou maandag met zijn eigen auto terug rijden en bood mij een lift aan. Inmiddels kende ik hem welgeteld 24 uur dus ik besloot dat dat lang genoeg was om op zijn aanbod in te gaan (toen hij even wegkeek heb ik wel snel zijn kenteken doorgestuurd naar Maikel en Paty, just in case), maar uiteindelijk heeft het niet mogen baten. Hij is in het dorpje bij de grens gebleven en is daar op dit moment nog steeds aan het wachten tot de grens opengaat.

Mendoza zelf was heel leuk. De mensen in ons hostel waren niet heel positief, ze hadden tot nu toe vrij weinig gedaan omdat het elke dag regende en heel koud was. Gelukkig voor ons was het alle dagen dat wij er waren droog, dus we hebben een fiets gehuurd en de stad verkend, een bus genomen naar de stad ernaast waar alle wijngaarden zijn en daar doorheen gefietst en heel veel wijntjes geproefd. Op onze laatste dag zijn we met een stel uit Hawai een trekking gaan doen. Zoals altijd bleek het plan op papier heel goed maar de uitwerking hier is altijd anders dan je verwacht. Laatst was ik naar de bioscoop gegaan omdat we Los 33 wilden zien, een film over de mijnwerkers in Chili die vast kwamen te zitten. Op internet stond dat hij draaide, maar toen we om die tijd bij de bioscoop waren bleek dat helaas toch niet zo te zijn. Het blijft irritant, maar je wordt er wel flexibel door.

Maargoed, de trekking. We moesten een bus nemen naar een ander gebied, alleen bij het kopen van het kaartje bleek dat de eerstvolgende bus pas twee uur later ging. Toen zijn we op zoek gegaan naar een lijnbus om naar een ander gebied te gaan, en bij het vragen aan een politieagent werden we gewezen op een andere trekking omdat de twee die wij wilden gaan doen in een slechte buurt waren. We vertrouwden maar op zijn advies en belandden vervolgens op een vuilnisbelt zonder enige routes om te volgen. Er waren wel bergen, dus we zijn dwars door alle struiken gegaan en hebben onze eigen route gemaakt. Was heel erg leuk, maar door alle doorns en cactussen zie ik eruit alsof ik heb gevochten met een kat.

Voor de mensen die benieuwd zijn naar het Chileense Spaans, hier een filmpje van CNN. De man rechts is mijn leraar voor Chile y el sistema internacional: http://www.cnnchile.com/noticia/2015/09/24/fernando-garcia-naddaf-chile-se-encuentra-en-el-peor-de-los-escenarios

Ik ben chillen in Buenos Aires. Doei!
X Laura